در جست و جوی عالمی بهتر

آیا من مقصر تمام اتفاقاتی هستم که برایم افتاده است؟ آیا من تنها عاملی هستم که باعث آزار دیگران میشوم؟ 

الان که با آن فکر میکنم به خودم میگویم که تو آینده آنهایی بودی که روزی تو را کنار گذاشتند

ای کاش دنیایی داشتیم خالی از هرگونه حسادت و رقابت. معنای رقابت سالم این است که برای پیشی گرفتن از دیگران تلاش نکنی بلکه با فکر کردن به موفقیت دیگران و پی بردن به امکان این چنین موقعیتی برای رسیدن به اوج خودت که شاید حتی فراتر از طرف مقابلت باشد تلاش کنی.

هیچ انسانی به هیچ چیزی تبدیل نشد مگر آنکه خودش را در لباس آن موقعیت باور کرد

 گویی هر باوری جامه ای است که بر تن میکنی. پس چرا تن به جامه ای پوسیده میدهی

ای کاش در آن جهان احساس ناکامی نباشد. این احساس که چرا من ندارم آنچه را که باید داشته باشم تا به هدفم برسم. اگر هدفی داشته باشی یعنی تمام لوازم آن را هم داری. و با جان و روحت آنها را خود میسازی. 

به یاد دارم در سال دهم دبیرستان معلم انشایی داشتم که بسیار سخت گیر بود. آن معلم را همیشه به یاد دارم. نگاهش را. لحنش را. اما پس از مدتی تازه فهمیدم که وجود او باعث شد که نوشتن علاقه پیدا کنم. 

اکنون در سال دوازدهم به سر میبرم دنیای جدیدی را تجربه میکنم. دنیایی تعطیلی که همه چون آتش زیر خاکسترند. و معلوم نیست کی شعله ور شوند. شرایط جدیدی است که ارزیابی از خود را مهم تر از مقایسه با دیگران جلوه میدهد

افسوس که دیگر چهره دوستانم را نخواهم دید. از اینکه نمی‌بینمشان احساس ناراحتی دارم هرچند آنها مرا به یاد ندارند و با عملشان به من اثبات کردند که نرا دوست خود نمیدانند. اما این ضعف من نبود که روزی آنها را دوست خود خطاب میکردم. از طرفی دیگر خودشحالم که در جهان پیش رو اشتباهات گذشته را تکرار نمیکنم و با انسان های ارزشمندی روبه رو خواهم شد