سالهاست به دنبال درون مایه وجودی خود میگردم. گاهی برای خودم جلوه میکند و گاهی کاملا آن را از یاد میبرم. گاهی اوقات فراموشی را دوست دارم. فراموشی کسانی که مرا فراموش کردند. کسانی که دیگ با من نیستند اما قلب من هنوز هم با آن هاست. دیگ آن ها را نمیخواهم. آن ها برای من مانند جسم مرده ای هستند که دیگر به کار نمی آید و فقط خانه ذهن من را آلوده میکند. اما نوع دیگر فراموشی بد ترین نوع هر چیزی است. و آن فراموشی خود است.
به راستی چه میشود که یک انسان "خودش" را از یاد میبرد؟ به راستی چگومه میتوان خود را تحقیر کرد؟ مگر محکوم به شکستی؟؟ هیییچ انسانی در زندگیش محکوم به هیچ چیزی نیست. نه محکوم به شکست و نه محکوم به موفقیت. این تو هستی که میتوانی "انتخاب" منی موفق باشی یا شکست بخوری. زندگی برای کسانی تعریف میشود که خود را میشناسند. نه کسانی که خود را به دست اتفاقات و حادثه ها میدهند. چرا که نتیجه اش معلوم نیست. باااااید خودت را باور کنی حتی اگر آخرین آخرین موجود روی زمین باشی. اما باااید خودت را باور کنی. باید استعداد هایت را بشناسی و تا میتوانی از انرژی ات برای استفاده از آن ها بهره ببری. به هیییچ وجه ناامید نشو. چرا که نتیجه اش عقب ماندن هر چه بیشتر تو از جریان زندگی است. اگر عقب بنمانی راه ست تری برای ماهنگی خواهی داشت. اما اگر استوار بمانی و حتی در شرایط سخت هم در هم شنکنی آنگاه در شرایط سخت تر، آماده تر خواهی بود
اما بدون ایمان؟ بدون ایمان شاید با خود باوری به جایی برسی. اما با ایمان قطعا به جایی میرسی. تو با ایمان داشتن داری دستاورد های آینده ات را برای خودت از مین الان رقم میزنی. ایمان داشته باش تا آینده ات را بسازی. وسیله تو برای ساختن حال، استعداد ها و تلاش و پشتکار تو است. اما تو باید قصر آینده ات را از الان بسازی تا زندگی حال را در آنجا بگذرانی. اگر الان به فکر آینده ات نباشی یک قدم عقب تری. ایمان آینده ات را میسازد. ایمان به چی یا کی؟ ایمان به خودت که شرط اول است و ایمان به خدایت تمام کننده هر چه لازم است برای موفقیت میباشد. هر گونه توصیفت کنم باز هم از آن سر تری. چگونه چگونه میتوانم گرمای وجودت را از وجودم خارج کنم؟ چگونه میتوانم بر چشمان خود پرده ی نابینایی بکشم و رخ زیبایت را نبینم.
اگر ایمان داشته باشی، حتی اگر خودت هم بخواهی شکست بخوری، پروردگارت نمی گذارد این اتفاق بیافتد. با سوار شدن بر کشتی پروردگار از طوفان حوادث در امان باش. میتوانی ساعت ها بنشینی و به هیچ خیره شوی اما من بودن با خدایم را ترجیح میدهم. میخواهم تغییر کنم. میخواهم از این لباس کهنه برون آیم. میخواهم جهانم را عوض کنم. نه جهانی که دیگران هم در آن زندگی میکنند. بلکه جهانی را تغییر میدهم که از اول تا آخرش من بودم و پروردگارم و به یاری پروردگارم که بزرگترین پشتوانه ام است و در حضور او جهانم را تغییر میدهم. سد های ذهنم را میشکنم و با توانم برای خودم میسازم. به راستی ما هم خالقیم. اما خالق چیزی که برای خودمان است. خالق لحظه هایمان. خالق مهربانی به دیگران. خشت خلقت را از پروردگارمان کسب کردیم به اذن او میسازیم. تغییر نقطه آغاز هر انسان موفق است.
اینجا نهال زندگی من است. بوی زندگی را برای باری دیگر در زندگی ام با تمام وجودم احساس میکنم
درباره این سایت