تنهایی شاید موضوعی باشد که هر انسانی در طول زندگیش با آن رو به رو می شود. در دلش جای کسی را نمیبیند وه به خود بگوید :" آری من کسی را دارم. من تنها نیستم. دنیا خالی نیست." اما گاهی دنیا واقعا خالی میشود از هر گونه احساسی، هر گونه مهر و محبتی که از طرف دیگری باشد و دنیای درونت پر میشود از اینکه تو کسی را نداری. گویی زمان متوقف میشود. گویی همه در همانجا که هستند میمانند و تو فقط فکر میکنی. اما دیگران ادامه میدهند. دیگران همان کسانی هستند که برای تو شاید حتی ارزش یک ثانیه فکر کردن هم قائل نشوند. کم کم به این نتیجه میرسم که هر کسی که روزی به من لبخندی زد برای استفاده فرادیش از من بوده. هر کسی که به ظاهر دلم را در دست گرفت برای آن بود که روزی آن را فشار دهد. خودشان دلی از سنگ دارند. قلب نرم مرا از سنگ دلشان سفت تر کردند. فقط برای اینکه پا گذاشتن بر رویم خود را بالا ببرند. پس از آن همین پله بودن را هم ازم گرفتند. فهمیدم انسانها برای دوست داشتن با کسی دوست نمیشوند. فهمیدم یا دوستی مفهومی دیگر دارد یا دیگران مفهوم آن را نمیدانند. نگذارید خود را فدای کسی کنید که شما از آن ارزش بالاتری دارید. تا چند ماه پیش دنیای من فقط دیگران شده بود و همین. دیگران گوشه گوشه فکرم بودند جوری که خود را در آیینه نمیشناختم. خودتان را فراموش نکنید چرا که بعد از آن هدفتان و بعد از آن زندگی را کلا از یادمیبرید و انسان با پیر شدن نمیمیرد انسان با فراموشی میمیرد. راست گفت گابریل گارسیو مارکز که" با هر دقیقه خوابیدن شصت ثانیه نور را از دست میدهم." راست گفت که "مردم همه میخواهند به نوک قله برسند حال آنکه لذت حقیقی در بالارفتن از آن است". در هر لحظه ای که پس از مدت ها کار بی وقفه و تلاش به غروب آفتاب که بر دامنه کوه سایه تو را انداخته مینگری به خودت میگویی که ادامه میدهم. نه برای رسیدن به نوک قله بلکه برای لذت بردن از هر آنچه که هست به بهترین نحو. دیگران را دوست بدار. اما نه بیشتر از خودت و خدایت
وقتی که تنها میشوم
انسانها در آغوش خانواده ها
انسان های فراموشکار
کسی ,دیگران ,تو ,میشود ,فقط ,دوست ,از آن ,کسی را ,خود را ,انسان با ,را در
درباره این سایت